کد مطلب:36709 شنبه 1 فروردين 1394 آمار بازدید:106

اما راه سپردگان، اگر به گناه گذشته خود نظر كنند، این خود گناه مضاعف است، زیرا گفته اند حقیقت توبه فراموشی گناه است. به آن گناهی كه كردی، دیگر نباید فكر كنی. اصلا نباید به پشت سر نگاه كرد و در بند

[صفحه 244]

گذشته بود و احوال گذشته را زنجیری بر پای خود كرد و از راه ماند. شرط راهروی این است كه اگر آدمی با مانعی برخورد كرد و آن را پشت سر گذاشت، دیگر نباید برگردد و مشغول آن مانع شود. این شان كسی نیست كه در حال دویدن است. عمده كار چنین شخصی دویدن است و بس. اگر مانعی بود و عبور كردیم، دوباره برگشتن و به آن نگاه كردن اصل راه رفتن را مختل خواهد كرد. ولی برای كسی كه در ابتدای راه است، اصلا موانع را نمی شناسد و راه را از چاه نمی داند، او باید آزمایش و خطا كند تا آزموده شود. برای او این بررسیها عین صواب است. گناه شناسی و آفت شناسی برای او بركت دارد، اما برای كسی كه از سالكان است، حقیقت توبه فراموش كردن آن است. برای او نشستن و اندوه خوردن بر خطایی كه رفته است، خود خطای دومی است. زیرا او باید بدود و خود را به وطن برساند و نباید بر خطایی كه از او سر زده، خطای دیگری بیفزاید. اصولا هیچ نگاهی به پشت سر مجاز نیست. سالك باید همواره به پیش رو نظر داشته باشد و به سوی آن بشتابد.

صفحه 244.